De bespreking in RTL Boulevard van Verloren in de jungle was ronduit bizar. Het boek zelf werd positief ontvangen, het onderzoek werd “degelijk” genoemd en het interview met Betzaïda Pittí was mooi. Maar aan het eind van het stuk vroeg John van den Heuvel zich af waarom het boek geschreven was, want “het biedt geen troost”. Die laatste opmerking begreep ik niet en getuige de vele reacties die Marja en ik kregen waren we niet de enigen.
Betzaïda had in haar interview al uitgelegd waarom we het boek schreven: omdat we wilden laten zien wat er écht gebeurd was. En hiervoor hebben we alle feiten tegen het licht gehouden, waarbij we gebruik maakten van officiële bronnen. We wilden de zaak uit de mediahype trekken waarin het zich al 7 jaar bevindt.
Verloren in de Jungle is “true crime”. Het behoort tot een genre boeken waarin een bepaalde zaak volledig wordt beschreven, zo objectief mogelijk en gebruik makend van alle bekende feiten. Een true crime laat zien wat er gebeurt is en trekt conclusies waar dat kan en laat in het midden wat niet door feiten gestaafd kan worden. Speculatie mag, maar alleen onderbouwt. Een true crime laat zien hoe een zaak in elkaar steekt, zoals een krantenartikel over een moord laat zien wat er gebeurd is.
En dat weet John van den Heuvel ook. Hij is een ervaren misdaadverslaggever, die zelf ook boeken heeft geschreven, ook behorend tot het true crime genre. Hij weet dat dit soort boeken niet geschreven worden met het doel “troost te bieden”, maar juist om inzicht te verschaffen. En daarom hebben we het boek geschreven: om meer inzicht te bieden in een zaak die ernstig te lijden heeft gehad onder desinformatie en valse feiten.
Hij vond het blijkbaar ook een probleem dat we de namen van Kris en Lisanne hebben gebruikt op het achterplat van het boek – op het achterplat! We hebben de namen niet gebruikt op het voorplat, mede op verzoek van de families. Maar waarom zouden we ze dan niet op het achterplat mogen vermelden? Laat hij de namen weg van zijn boeken en artikelen van de slachtoffers van de misdrijven waar hij over schrijft?
Kortom, het was een zeer vreemde en onbegrijpelijke recensie van ons boek. We vragen ons dan ook af of hij het boek wel helemaal gelezen heeft, want wie ons eindhoofdstuk leest weet precies wat we wilden doen en wat onze conclusies waren.
The culture of writing 